တစ္ခါက ေမာင္ဘေသာင္းေလး ရွိခဲ့ဖူးပါသည္

က်ဳပ္ဗ်ာ အခုတစ္ေလာ အိပ္မက္ မက္ေနျဖစ္တာက အနီေရာင္ ဆင္ေလးေတြ။ အိပ္မက္ထဲထိ ပါလာတတ္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အစိမ္းမွ ၾကိဳက္တယ္..တဲ့။ အဟီး…က်ဳပ္ကေတာ့ အနီေရာင္ဆင္ကို ပိုသေဘာက်တယ္ဗ်။

တစ္ကယ္ေတာ့ အနီရဲရဲလည္းမဟုက္ဘူးဗ်။ သူက ပန္းေရာင္စပ္ထားတာေလ။ က်ဳပ္ အျမင့္ဆံုးကိုင္ဖူးတာဆိုလို႕ အနီေရာင္နဲ႕ ၾကက္ေသြးေရာင္ ေဖာက္ထားတဲ့ ျခေသၤ့က အျမင့္ဆံုးပဲ။ က်ဳပ္လို ေဈးေခြးသာသာလူတစ္ေယာက္မွာ အနီေရာင္ဆင္ ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးမရွိႏိုင္တာလည္းအေသအခ်ာေပါ့။ သူ႕ကို က်ဳပ္ ခ်စ္ပါခ်စ္တာဗ်။

က်ဳပ္က ညအိပ္ရင္ မီးကင္းတဲမွာ အိပ္တာဗ်။ အိမ္ဆိုတာ က်ဳပ္မွာ မရွိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ ေမြးကတည္းကေတာ့ မဟုက္ေလာက္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ က်ဳပ္သိတတ္စအရြယ္ကတည္း ေဈးထဲမွာေနလာတာေလ။ က်ဳပ္အသက္ သိပ္မၾကီးေသးပါဘူး။ ေဈးထဲကလူေတြကေတာ့ ၁၈ႏွစ္ လို႕ေျပာၾကတာပဲ။ မနက္ေဈးဖြင့္အမွီသြား။ ခိုင္းတာလုပ္နဲ႕ ေနလာတာ ထမင္းေတာ့ မငတ္ဘူးဗ်။

က်ဳပ္ ေန႕လည္စာ တစ္နပ္အငတ္ခံစုေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ။ ရသမွ်ပိုက္ဆံေလးျခစ္ခ်ဳတ္စုလို႕ ဟိုလူေခၚရင္ ေျပးလုပ္ေပးလိုက္၊ ဒီလူကေခၚရင္ ေျပးလုပ္ေပးလိုက္နဲ႕ တစ္ခါလုပ္ေပးရင္ အနိမ့္ဆံုး ၅၀ ကေန အျမင့္ဆံုး ၂၀၀ ထိရတတ္တယ္ေလ။ ဘေသာင္းေရ…လို႕ေခၚသံသာ ၾကားလိုက္ က်ဳပ္က အေျပးသြားျပီးသား။ က်ဳပ္နာမည္က ဘေသာင္းေလ။

က်ဳပ္ကို ခ်စ္တဲ့ အစ္ကိုသံုးေယာက္ရွိတယ္။ ရြာထဲကေတာ့ ေအာ့ေၾကာလန္ေတြလို႕ေျပာၾကတာပဲ။ က်ဳပ္အေပၚေတာ့ အရမ္းေကာင္းတဲ့သူေတြခ်ည္းေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ အဝတ္အစားေပးလားေပးရဲ႕။ သူတို႕ မုန္႕စားေနရင္လည္း က်ဳပ္ကိုေတြ႕တာနဲ႕ ျငင္းရခက္ေအာင္ကို ဇြတ္အတင္း ေကၽြးေတာ့တာပဲ။ သူတို႕က ေျပာတယ္ဗ်။ ၾကိဳးစားရင္ဘာမဆို ျဖစ္သတဲ့။ သူတို႕ အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကတာပါ။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္ကိုေျပာေနသလိုပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ က်ဳပ္ရတာက နည္းေပမဲ့ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ ဘာမဆိုၾကိဳးစားရင္ ျဖစ္လာမွာေပါ့ဗ်ာ။

ျမိဳ႕ဆိုေပမဲ့ ရြာသိမ္ရြာငယ္ေလးေတြစုထားတဲ့ ဒီျမိဳ႕ေလးရဲ႕ တစ္ခုတည္းေသာေဈးေလးက က်ဳပ္ကို ထမင္းလည္းေကၽြးတယ္။ ဒီေဈးေလးရဲ႕ အေနာက္ဘက္ တစ္ျပႏွစ္ျပေလာက္ ေလွ်ာက္ရင္ေရာက္တဲ့ မီးကင္းတဲေလးက က်ဳပ္ကို ေနစရာေပးတယ္။ ကိုင္း။။။ဘာလိုေသးလဲဗ်ာ။ အနီေရာင္ဆင္ေလးရဖို႕ဆိုတာ သိပ္ခက္ခဲမယ္မထင္ပါဘူးဗ်။ ဟဲဟဲ။

ညေနဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ေအာ့ေၾကာလန္ဆိုတဲ့ သူတို႕ရြာေတြက ကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ့ အစ္ကိုသံုးေယာက္နဲ႕အတူ မယ္ဒလင္ လက္သံေလးစမ္းရဦးမွာေပါ့။ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာၾကည့္တာပါ။ က်ဳပ္က နားေထာင္သမားသတ္သတ္ပါ။ ေဟာေျပာရင္းဆိုရင္းဟိုမွာ ေဒၚတုတ္ၾကီးေခၚေနျပီ။ အိတ္ထမ္းခိုင္းဖို႕ထင္တယ္။ လာျပီဗ်ိဳ႕ လာျပီ။

ေဒၚတုတ္ၾကီးကို မရမလား…ဒီအိတ္ကိုမရမလား။။။

ဟဲ့ေသနာရဲ႕…ဒီ္အိတ္ကိုမရမွာေပါ့…ငါ့အိမ္သြားပို႕ေခ်။။ သတိထားသြားေနာ္။ အထဲက ပစၥည္းေတြက အက်ိဳးေၾကလြယ္တယ္။။။။

ဟုက္ကဲ့ဗ်ိဳ႕..ဟုက္ကဲ့။။။ ဆင္နီေလးကို စိတ္ထဲကေန တစ္ခ်က္လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း အားမာန္ျပည့္ ေျခလွမ္းတို႔ႏွင့္…..။

…………………………………………………………………………………………………………………………………

အဲဒီေန႕က ေပါ့။ တစ္ေဈးလံုး အံုးအံုးကၽြတ္ကၽြတ္။

စိတ္မႏွံ႕တဲ့ ေမာင္ဘေသာင္းေလး သြားရွာျပီ…

ေၾသာ္…သနားစရာဟယ္…သူက ခိုင္းရင္ အရမ္းဖင္ေပါ့တယ္ဟဲ့..

ၾကည့္ရတာ အရက္မူးျပီး မိုးေရထဲ တစ္ညလံုးလဲေနတဲ့ပံုပဲ…

ေဈးတံခါးေရွ႕မွာ လဲေနတဲ့ ေမာင္ဘေသာင္းကို ထူသူထူ၊ ေပြ႕သူေပြ႕နဲ႕ ေခါင္းခါသူကခါေပါ့။ ဒီအခ်ိန္ ေမာင္ဘေသာင္းရင္ဘက္ထဲကေန ၅၀၀၀တန္ေလးတစ္ရြက္ လူေတြေျခၾကားထဲေရာက္သြားေလရဲ႕။ လူတစ္ေယာက္က မသိမသာ ေျခနဲ႕ အုပ္ထားလိုက္တယ္။ တစ္ျခားသူေတြ အကုန္လံုးသြားၾကျပီ။ ေမာင္ဘေသာင္းကိုလည္း သက္ဆိုင္ရာက ေနရာေရႊ႕သြားၾကျပီ။ သူ…ထိုသူကေတာ့ မေရြ႔႕ေသး။

အနီးအပါး ဘယ္သူမွမရိွဘူးဆိုတာေသခ်ာမွ သူ႕ကိဂရုတစိုက္ၾကည့္သူမရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာမွ သူေျခကိုၾကြလိုက္သည္။ ဖိနပ္ေအာက္မွာက ၅၀၀၀ တန္ အသစ္စက္စက္ေလး။ သို႕ေသာ္ မိုးတစ္ခ်ိဳ႕ စြန္းထင္းလို႕ သဲတစ္ခ်ိဳ႕ ထိကပ္လို႕။

…………………………………………………………………………………….

လူသံုးေယာက္ ယူၾကံဳးမရ ဝမ္းနည္းေနၾကပံုႏွင့္ ေမာင္ဘေသာင္းကို ေခၚယူသြားပံုကို ၾကည့္ေနၾကသည္။ စိတ္ထဲကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ေတာင္းပန္လို႕။

ဘေသာင္းရယ္ ျဖစ္ေလရာဘဝတိုင္းမွာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ဥာဏ္ရည္မွီတဲ့ လူတစ္ေယာအျဖစ္ ေမြးဖြားပါေစကြာ…………….လို႕ အားလံုးရင္မွာ တိတ္တစ္ဆိတ္ဆုေတာင္းရင္းး။။။။။။

ည….ထိုေန႕ည ၏ ပံုရိပ္တစ္ခ်ိဳ႕………။

ဘေသာင္း ေရာ့ ေသာက္။။။ကြာ

ဟာ က်ဳပ္ မေသာက္ခ်င္ဘူး…ခ်မ္းကလည္းခ်မ္းေသး…မိုးကလည္း ေအးေသး။။။။ က်ဳပ္ ကင္းတဲျပန္အိပ္ေတာ့မယ္ဗ်ာ။

မိုးေအးလို႕ ခ်မ္းလို႕ ကိုမင္းကို ေဆးေပးေနတာပါကြ။။။ ကိုယ့္ညီေလးကို ခ်စ္လို႕။။။

ဇြတ္အတင္းျငင္းေနသူ ေမာင္ဘေသာင္းကို သူတို႕အဖြဲ႕ မူးမူးႏွင့္ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္။။။။။

ေရခ်ိန္မွန္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းတို႕က အျပန္လမ္းကို တကူးတက ခိုင္းစရာမလိုပါပဲ လွမ္းတတ္ခဲ့သည္။ သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္အိမ္တစ္ေယာက္ အသီးသီးဝင္အျပီး သူတို႕ ျပဳခဲ့တဲ့အရာတစ္ခုအတြက္ ေနာင္တဆိုတာကို ရလာမယ္မွန္း မသိခဲ့ၾကပဲ အိပ္ယာဝင္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုညက ေမာင္ဘေသာင္းေလး မီးကင္းတဲ ျပန္မေရာက္ခဲ့။ အသိမဲ့ေျခလွမ္းတို႕က ဘယ္ကိုလွမ္းလွမ္း ဒီေဈးတံခါးသာ စြဲထင္လို႕ ဝကၤပါေတာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသူႏွယ္။ လည္ေခ်ာင္းမွတစ္ဆင့္ ပူရွရွအေႏြးဓါတ္ဟာ ဦးေဏွာတ္မွာပါ မူးယစ္ရီေဝေစလို႕ ပူတယ္ေအးတယ္ အထိအေတြ႕ ခံစားခ်က္ေပ်ာက္ဆံုးေနေလျပီ။ လက္ရွိသူ႕အသိက နားခ်င္ျပီ။။။။။။။။။။။။။။။။

ခြာမရႏိုင္တဲ့အဆံုး……မ်က္စိေရွ႕က ေျမကမၺလာမွာ လွဲခ်လိုက္မိေလသည္လား……………..။။။။။။။။။

မိုးကေတာ့ သည္းသည္းမည္းမည္းထန္လို႕။။။။။။။။။။။။

……………………………………………………………………

က်ဳပ္.က်ဳပ္ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဗ်ာ….။ ညတိုင္း က်ဳပ္ကို အျမတ္တစ္ႏိုးနဲ႕ ၾကည့္တတ္တဲ့ က်ဳပ္သခင္လည္း မဟုက္ဘူး။ က်ဳပ္သခင္က က်ဳပ္ကို တယုတယနဲ႕ ကိုင္တြယ္တတ္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မေခါက္ဘူး။ အခုေတာ့ က်ဳပ္ကို ပစ္စလက္ခက္ထားတတ္တဲ့ ဒါေပမဲ့ တန္ဖိုးၾကီးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း မၾကာခဏ ဝန္ခံတတ္တဲ့ ငရုတ္သီးအမႈန္႕အေတာင့္ေရာင္းတဲ့ ကိုသန္းေအးလက္ထဲ ေရာက္ေနတယ္ေလ။ ဒီလူၾကီးက လူေရွ႕သူ႕ေရွ႕မွာဆို တစ္အားေျပာတတ္ခ်က္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကံငါးပါးကို လံုေအာင္ျခံဳသတဲ့။

ကိုဘေသာင္း အသုဘအတြက္ အလႈေငြ လာေကာက္တာ ေမာင္သန္းေအးေရ႕…..ေဈးသူေဈးသားေတြလည္း တက္ႏိုင္သေလာက္ ထည့္ဝင္တာေပါ့။။။။

ဗ်ာ…..က်ဳပ္ သခင္ေဟာင္း…က်ဳပ္ကိုခ်စ္တဲ့…က်ဳပ္သခင္ ဆံုးျပီတဲ့။။။။က်ဳပ္ မွတ္မိျပီ။ တစ္ေန႕ညတုန္းက က်ဳပ္ေတာင္ အရမ္းခ်မ္းသြားခဲ့တဲ့ညမိုးေတြ စိုရႊဲတဲ့ည။။။။ ေမွာင္မည္းလို႕။။။။ မနက္ေရာက္ေတာ့ အလင္းတစ္ခ်ိဳ႕ ျမင္လိုျမင္ရျငားရယ္လို႕ ေခါင္းေလးထြက္ၾကည့္မိတာ…ဘယ္အရာက က်ဳပ္ကို ဖိထားရယ္မသိ။။။။ က်ဳပ္ အသက္ရႈေတြေတာင္က်ပ္လို႕။ သိပ္မၾကာခင္ ကိုသန္းေအးက က်ဳပ္ကို ေကာက္ယူခဲ့တာပဲ…။

ေဟာ..အံဆြဲထဲကေနထုတ္လိုက္တာ ၂၀၀ တန္..ေလးပါ့လား။။။။။

သူူလည္းပဲ တစ္ခါတုန္းက ေမာင္ဘေသာင္းကို သခင္အျဖစ္ ပိုင္ဆိုင္ဖူးတာေပါ့။ သူေပ်ာ္ေနတယ္ဗ်။ သူၾကည္ႏူးေနတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက သခင္ေဟာင္းရဲ႕ ဈာပနကို သူျဖည့္ဆည္းေပးဖို႕ ေပ်ာ္ေနတယ္။ က်ဳပ္လည္း ကိုသန္းေအး အိပ္ကပ္ထဲကေန ခုန္ထြက္ဖို႕ျပင္လိုက္တယ္။ မရဘူး။ ဒီအိပ္ကပ္ကို သူ ဘာ့ေၾကာင့္ လက္နဲ႕ ဖိထားတာလဲ။ ခဏေလာက္လႊတ္ေပးပါဗ်ာ။။။။ က်ဳပ္..က်ဳပ္လည္း သြားခ်င္လို႕ပါ။

……………………………………………………………………………………………………………………………….

ေႏြမိုးေဆာင္း ဥတုအလီလီ ေျပာင္းေလျပီ။။။။။။။။။။။။

ေမာင္ဘေသာင္းေလးလည္း ေသေသာသူၾကာလွ်င္ေမ့ ဆိုတဲ့ စကားပံုအတိုင္း အေမ့ခံလူစားျဖစ္ခဲ့ေလျပီ။ သို႕ေသာ္…….

အိုေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ေဈးၾကီးကေတာ့ သတိရေနဆဲ။

ေမာင္ဘေသာင္းေရ…ခဏလာပါဦးဟ

ကိုၾကီးဘေသာင္း အေမက ေခၚေနတယ္ဗ်….စသည့္အသံေတြ….။

အေခၚခံလိုက္ရတိုင္းလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳးတတ္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခု။

ေဈးၾကီးလိုပင္ မေမ့ႏိုင္သူေတြ ရွိပါသည္။။။

တစ္ခါက လူငယ္ေလးသံုးေယာက္။။။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ေအာ့ေၾကာလန္သံုးေယာက္။

ရြာထဲက လူေတြကေတာ့ မဆက္စပ္မိၾက။ သူတို႕ သံုးေယာက္လိမၼာသြားျခင္းဟာ ေမာင္ဘေသာင္းေလးေၾကာင့္မ်ားလားရယ္..လို႕။

ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ လူလိမၼာဟု ေျပာထိုက္ျပီ ျဖစ္ေသာ သူတို႕သံုးေယာက္၏ ေျခာက္အိပ္မက္ေလလားမသိတဲ့ ေမာင္ဘေသာင္း။။။။

သူတို႕၏ စိတ္ထဲတြင္မေတာ့ ဆုေတာင္းေနမိၾကတာက သူတို႕ျပဳခဲ့သည့္အလွဴကို သက္ေသျပေနေသာ ျဖတ္ပိုင္းေလးမ်ားသည္ တစ္ခါက ေမာင္ဘေသာင္းထံ တိုက္ရိုက္သက္ေရာက္မႈရွိႏိုင္ပါေစ……ဟုသာ။

ထိုအရာေတြ ၾကားထဲ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေယာင္ယမ္းလို႕ရယ္ သတိရမွ ရပါေလစ။ တစ္ရံေရာအခါကေမာင္ဘေသာင္းေလး ရွိခဲ့မွန္း သတိမွ ရပါေလစ။ ထိုလူ သတိမရေပမဲ့လည္း…..ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္ေရာက္လို႕ေနမွန္းမသိတဲ့ ၅၀၀၀ တန္ေလးတစ္ရြက္ကေတာ့ သူ႕ကို တယုတယ ကိုင္တြယ္တတ္တဲ့ သခင္ေဟာင္း တစ္ေယာက္ကို လြမ္းေနမည္ဆိုတာ ေသခ်ာပါသည္ေလ။

..........................................................................................................................................ဘာကိုမွမသိခ်င္သူ

...........................................................................................................................................၂၁ ဇူလိုင္ ၂၀၁၁