တကယ္လို႔ ျဖစ္နိုင္ရင္

တကယ္လို့
ငါသာ... ဘာကုိမွ မျမင္ေတြ့ႏုိင္ခဲ့ရင္...
ဒီေလာကျကီးရဲ့ သူစိမ္းဆန္မွဳေတြ အက်ည္းတန္မွဳေတြကုိ...
ေတြ့မိမွာ မဟုတ္ဘူး...
ဘယ္အရာမဆုိအေကာင္းအတုိင္း လွပေနမွာပဲလို့ ထင္ေနမိဦးမွာ...
တကယ္လို့
ငါသာ... ဘာကုိမွ မျကားသိႏုိင္ခဲ့ရင္...
ဒီလူေတြရဲ့ ဟန္ေဆာင္ခ်ဳိသာတဲ့ စကားလံုးအတုေတြ...
ေနာက္ကြယ္က ထုိးႏွက္ပုတ္ခတ္ေနတဲ့ ဒီစကားသံေတြကုိလဲ...
ျကားမိမွာမဟုတ္ဘူး...
သူတို့ေတြ ေျပာသမွ် အဟုတ္ျကီးပဲ ထင္ေနမိဦးမွာ...
တကယ္လို့
ငါသာ... ဘာကုိမွ မခံစားတတ္ခဲ့ရင္...
ဒီခ်စ္ျခင္းေတြ မုန္းျခင္းေတြ နားလည္ရခက္တဲ့...
ဒီလိုခံစားခ်က္ေတြနဲ့ ေ၀ဒနာေတြကုိ...
ခံစားမိမွာ မဟုတ္ဘူး...
ႏွလံုးသားကုိ ဒါဏ္ရာေတြမေပး... အေရာင္ေတြလဲ မဆုိးပဲ...
ပဂတိအျဖဴထည္ေလးအတုိင္း ထားထားမိဦးမွာ...

ျဖစ္ႏုိင္ရင္
ငါေလ... မ်က္မျမင္တေယာက္အျဖစ္နဲ့ ဒီေလာကျကီးကုိ
ထုိင္ျကည့္ခ်င္တယ္... ဒါဆုိ အလင္းမဲ့တဲ့ ငါ့အာရုံေတြထဲမွာ...
ဒီေလာကျကီးက အရာတိုင္းျပည့္စံုလွပေနတယ္လို့...
ေကာက္ခ်က္ခ်မိမွာ...
ျဖစ္ႏုိင္ရင္
ငါေလ... နားပင္းေနတဲ့ လူတေယာက္အျဖစ္နဲ့ ဒီလမ္းေတြကုိ
ဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္တယ္... ဒါဆုိ ငါ့နားရြက္ေတြကုိ ျဖဳတ္ထားလို့
ဒီလူေလာကဆုိတာ ဆိတ္ျငိမ္ေအးခ်မ္း လိုက္တာလို့
ေရရြတ္မိမွာ...
ျဖစ္ႏုိင္ရင္
ငါေလ... ႏွလံုးသားမပါတဲ့ လူသားတဦးအျဖစ္
ဒီလူေတြျကားမွာ ဆက္ျပီး ရွင္သန္ေနခ်င္တယ္...
ဒါဆုိ ငါ့ဘ၀အျပံဳးေတြမဲ့သြားႏိုင္ေပမယ့္...
မ်က္ရည္ေတြ မရွိႏုိင္ေတာ့လို့ ဒီေလာကျကီး
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲလို့...
ခ်ီးမႊမ္းႏိုင္မွာ...