ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ၏ ကဗ်ာမ်ား

အခ်စ္ဦး

တစ္သက္တစ္ခါ
တစ္လႊာတစ္႐ြက္
တစ္ခက္တစ္ပြင္႔
ငံုအဆင္႔မို႔
ရင္႔လို႔ပဲ၀ါ၀ါ
ညွာတံပဲျပဳတ္ျပဳတ္
ျဖဳတ္ခနဲပဲေၾကြေၾကြ
ေျမမွာပဲေရာက္ေရာက္
ဖြဖြကေလးေကာက္လို႔
ပန္းေျခာက္ေလးပဲဲျမတ္ႏိုးမယ္။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

တိတ္တခိုး

ပန္းပြင္႔တယ္ဆိုတာ
သဘာ၀ပါခင္။

အလွၾကည္႔ခံခ်င္လို႔
ပန္ဆင္ပါေစရည္စူးျပီး
ဆူးပြင္႔မဆင္။

ခင္ၾကိဳက္ရင္ အညွာကိုခ်ိဳး
ျမတ္္ႏိုးေတာ႔ ပန္ခ်င္ပန္
မပန္ခ်င္ ခင္မၾကိဳက္ေတာ႔လည္း
ပစ္လိုက္ေပါ႔ေနာ္..ခင္
ဆင္ခ်င္မွဆင္ပါေတာ႔။

မခင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
မဆင္လို႔ပဲပစ္ပစ္
ခင္သြားရင္ ရနံ႔ေပး
ခင္ေမႊးရင္ေပ်ာ္႐ႊင္လို႔
ခင္မျမင္ ခင္မၾကည္႔ေပမယ္္႔
ခင္သိရင္ တို႔ေက်နပ္ပါရဲ႕
႐ြက္ခ်ပ္စို ၾကိဳအၾကားမွာပဲ
ပြင္႔သြားတာေပါ႔။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

ခ်စ္သူသစ္ပင္

လြင္႕ေၾကြက်ဖို႕ေတာ႕
ပြင္႕မေနပါရေစနဲ႔ဘုရား။

သူခ်ိဳးႏိုင္ဖုိ႕ အခက္ေ၀
သူေနခိုဖို႕ အရိပ္ေပး
သူ႕ဘ၀မွာ အပူေတြေ၀းေစဖို႕
အစေတးခံေန...ေနလိုရဲ႕
သေၿပပင္အိုဘ၀နဲ႕
(တပည္႕ေတာ္)ရွင္ရပါေစသား။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

ကြ်န္ေတာ့္ေျမမွာ

ပန္းပြင့္ကို ကၽြန္ေတာ္မင္
ပန္းပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ပ်ိဳး
ထံုနံ႔သာ ငံုကာဖူးခါမွ
လက္ဦးသူ... ခ်ိဳး။

အသီးကို ကၽြန္ေတာ္မင္
အပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ပ်ိဳး
သီးကင္းငံု ေပၚကာထြက္ခါမွ
လက္ဦးသူ... ခိုး။

ပန္းအလွ ကၽြန္ေတာ္မင္
ပန္းပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ပ်ိဳး
ပြင့္ခ်ိန္တန္ ရနံ႔႐ိုင္းနဲ႔
ပဒိုင္းပင္မ်ိဳး။

အခ်ိဳသီး ကၽြန္ေတာ္မင္
အခ်ိဳပင္ ကၽြန္ေတာ္ပ်ိဳး
သီးခ်ိန္တန္ တမာမ်ားလို
ခါးသည့္အမ်ိဳး။

ေရမေလာင္း ေပါင္းမသင္
ပန္းတစ္ပင္ပါလား။

မေမွ်ာ္ရဲၿပီဘု
ကံနည္းသူ ကၽြန္ေတာ္မို႔
ေတာ္သလိုပြင့္
သင့္သလိုဖူး
လက္ဦးသူခ်ိဳးခ်ိဳး
ျမတ္ႏိုးသူ ပန္ပန္
ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကုိယ့္ကံေပါ့
ကိုယ္တန္လွ်င္ ကုိယ္ပန္ရခ်ည္လိမ့္လို႔
ေျဖသိမ့္ကာ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္
ရင္ထိတ္တကား။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

အၿပန္လမ္း

ေခၚမထားေပမယ့္
သြားသူက ကၽြန္ေတာ္ပါ

ခ်စ္သူအေဆာင္နံ ့သာေတာကို
ေမွ်ာ္ေမာကာေရႊရင္ထိတ္ပါလို႔
တိတ္တိတ္ကေလးလာ။

တကယ္ေတြ႔ရင္ေတာ့
ဘယ္ေန႔မွာဘယ္လိုလြမ္း
ဘယ္လမ္းမွာဘယ္လိုေစာင့္
ဘယ္ေထာင့္မွာဘယ္လိုေမွ်ာလို႔
ဘယ္လိုေနာ္ရင္ခုန္ခန္းကို
ေၿပာစမ္းမယ္စိတ္ကူးနဲ႔
ႀကည္နူးသလိုရင္မွာၿဖစ္ပါရဲ႕
ေမာင့္အခ်စ္မိသည္းညွာ
လာစဥ္ကေမာင့္အေတြး။

ေတြ႔မလားရယ္နဲ႔
ေန႔ျခားေမာင္လာရဲ႕
အေဆာင္မွာသူ႕ကိုမေတြ႔ေလဘု
သည္ေန႔ဆိုရွိတန္ေကာင္းပါရဲ့
ေခါင္းေမာ့ကာႀကည့္ဆဲမွာေပါ့
မိသည္းညွာေမာင့္အခ်စ္က
ဧည့္သစ္ေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳနဲ႔
ခြန္းႏႈတ္ခ်ိဳေပ်ာ္ဟန္ဖြဲ႔ေလေတာ့
လာခဲ့သူေမာင့္အမွားပါပဲ
တံခါးအေဆာင္၀ဆီက
ေနာင္တ အတန္တန္နဲ႔
အိမ္အၿပန္ကံ့ေကာ္လမ္းမွာ
ကံ့ေကာ္ပန္းေမာင္မမင္ေတာ့
ၿခံအ၀င္စံပယ္နံ႔က
သင္းပ်ံ႕လို႕ေမႊး...။

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

ကစားစရာ ထင္ပါသလား

ခဏကေလးဆိုၿပီး
ခရီးေ၀းထြက္သြားသူ...။

အေဖာ္ဆုိၿပီး
ထီးတည္းထားခဲ႔သူ ...။

ပ်ားရည္တစ္စက္နင္႔
၀မ္းပ်က္ေစခဲ႔သူ ...။

တကယ့္တကယ္ တြယ္တာသနား
လားလားမဟုတ္ ထိလႈပ္ႏႈိးခတ္
လမ္းၾကံဳျဖတ္ရံု
မုတ္သံုမ၀င္ မုန္တုိင္းဆင္ဆဲ
ဖြဲဖြဲေစြရြာ ရာသီဆိုးထဲက
ယာယီမိုးကေလး တစ္ခုပါပဲ...။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

မာနမဲ့စြာ

ျပက္ရယ္မႈကိုခံရသည့္အခါ
အားငယ္သြားတတ္ေသာ္လည္း
မည္သည့္အခါမွ စိတ္မဆိုးရက္ပါေလ။

အႏိုင္က်င့္မႈကိုခံရသည့္အခါ
၀မ္းနည္းသြားတတ္ေသာ္လည္း
မည္သည့္အခါမွ မနာၾကဥ္းရက္ပါေလ။

တန္ဖိုးမထားမႈကိုခံရသည့္အခါ
မေက်နပ္မႈကို ခံစားရတတ္ေသာ္လည္း
မည္သည့္အခါမွမျငိဳျငင္ရက္ပါေလ။

စြန္႕ပစ္သြားျခင္းကိုခံရသည့္အခါ
ကၽြမ္းေျမ႕ေလာင္ျမဳိက္စြာပူပန္ရေသာ္လည္း
မည္သည့္အခါမွေမ့ေလ်ာ့၍မရႏိုင္ေလ။

စေတြ႕သည္မွ
ငါသည္သင့္အား
မာနတရားကုိ ေပးအပ္ထားခဲ့ေသာေၾကာင့္တည္း။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

ေလွေပၚမွာ

တစ္သက္မေ၀းေအာင္လို႕
ငွက္ကေလးေတြ အစာေကၽြး
ယၾတာေပးသမွ်ကိုလဲ ေခ်ဖူးတယ္။

ေမြးေန႕ဆို ဘုရားတက္
ေရသက္ေစ့ ဘုရားလွဴ
မီးပူေဇာ္ ပန္းေတြကပ္
လြမ္းမေနတတ္ေအာင္ေပါ့ အခ်စ္ရယ္။

တကယ္ေပါင္းဖို႕က်ေတာ့
တေပါင္းမွာလည္းမထူး
တန္ခူးမွာလည္းမျဖစ္
တစ္ႏွစ္က တစ္ႏွစ္လက္ကမ္း
ခ်စ္သက္တမ္းရွည္သမွ်
တစ္ဦးကိုတစ္ဦးက စိုးရိမ္မယ္
တစ္အိုးတစ္အိမ္ရယ္လို႕ေတာ့
မထူေထာင္ျဖစ္။

တစ္ေယာက္လုပ္ခ
ႏွစ္ေယာက္လုပ္ခ
ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေတြကိုျငိမ္္းေအး
စား၀တ္ေနေရးကို ဘယ္ေလာက္ကူ
လူေနမႈအပူကို ဘယ္လိုေဖ်ာက္ႏိုင္မတုန္း
ကုန္းေစ်းႏႈန္း အဲဒီပင္လယ္မွာ
ခင္ရယ္ ကိုယ္ရယ္ ဘယ္လိုျဖတ္
သတၱိေၾကာင္ ေသာကအေတြးေတြနဲ႕
ေ၀းၾကတဲ့ႏွစ္။

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

အေျပာင္းအလဲ

ႏွစ္ဦးတူယွဥ္၊ ဒီအပင္ေအာက္
ပန္းေၾကြေကာက္စဥ္၊ ရင္တထိတ္ထိတ္
ဒီအရိပ္မွာ၊ ခ်စ္စိတ္ေ၀ခဲ႔ဖူးပါတယ္။

သစ္ျမစ္ဆုံခြ၊ ယွဥ္ထုိင္ၾကရင္း
ျမေခ်ာင္းေရေၾကာ၊ ပန္းေၾကြေမွ်ာမိ
ၾကည္႔ရင္းၾကည္ႏူး၊ ေခ်ာင္းနဖူးမွာ
စိတ္ကူးႏုသစ္ခဲ႔ဖူးတယ္။

ခင္ကပစ္ေတာ႔
ဒီသစ္ပင္ေအာက္၊ ပန္းမေကာက္ခ်င္
ႏြမ္းေျခာက္ေသြ႔ဆိတ္၊ ဒီအရိပ္မွာ
လြမ္းစိတ္ရာေထာင္ ေ၀ဖူးတယ္။

ခင္မၾကင္ေတာ႔
ညင္ညင္ေရစီး၊ တမ္းတညည္းဟန္
ခင္႔ရယ္သံလား၊ ၀ုိး၀ါးထင္မိ
ၾကည္႔ေလရာရာ၊ ေ၀ဒနာႏွင္႔
ေရျပာအလွ ကင္းဖူးတယ္။

ေဩာ္… ႏွစ္ေတြၾကာလုိ႔
တစ္ခါတစ္ေခါက္၊ ဒီကုိေရာက္လွ်င္
တုိ႔ငယ္စဥ္က၊ ေႏွာင္မွ်င္တြယ္ရစ္
အခ်စ္အလြမ္း၊ ဖမ္းစားညွိဳ႕ငင္
ဒီသစ္ပင္ကား၊ ေခ်ာင္းေရစား၍
ကမ္းပါးျပဳိေနာက္ ပါေလျပီ…။

ဒီကျပန္လွ်င္၊ ရင္မခုန္တတ္
မလြမ္းတတ္ေတာ႔၊ စိတ္ဓာတ္ရင္႔က်က္
ခံစားခ်က္တုိ႔၊ ပ်က္ျပယ္ခဲ႔ရ
အနည္က်ျပီ…
ဘ၀ဆုိတာ… ဒါပဲ ခင္…။

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

တစ္ခါတုန္းက ေနရာေဟာင္း

အုတ္ခဲရင့္နီ၊ လက္ဖက္ရည္ခြက္
အေပၚမ်က္နွာ၊ ဆီေငြ ၿ့ဖာတင္း
ေဆးၿပာခ်င္းစပ္၊ စကားၿဖတ္ခက္
ေန႔ရက္မ်ားစြာ၊ အနာဂတ္ေလ
မေရရာလည္း၊ ၀မ္းမနည္းေသး
ေဆြးေႏြးၿငင္းခုံ၊ ဆုံႀကေတြ႔ၾက
ကာလေလးေတြ။

အင္းလ်ားရတနာ၊ မာလာသီရိ
ရင္ခုန္ႀကည့္မ်ား၊ တြယ္ၿငိတပ္မက္
စိတ္စက္မၿငိမ္၊ ပါလာခ်ိန္တို႔
ညိွဳ႕ယူဖမ္းစား၊ ညေနမ်ားစြာ
“ၿမနႏၵာ”...
ဂီတာ တေယာ၊ လြမ္းေမာႏြဲ႕လ်
ျမိဳ႕မေတးသြား၊ စည္း၀ါးသံစဥ္
ညဥ့္ရင္ခြင္တြင္၊ ပဲ့တင္လႊမ္းပတ္
ေမွာင္ရိပ္စပ္က၊ မတ္တပ္နားဆင္
မၿမင္ရိုးရိပ္၊ ၾကည္ႏူးစိတ္ျဖစ္
နွင္းဖိတ္စက္လက္၊ ေရာင္နီအက္မွ
ႏႈတ္ဆက္ၿပန္လာ၊ ရတနာ အင္းလ်ား
ညမ်ားအသေခ်ၤ။

က်န္ခဲ့ၿပီေလ
ဖိတ္စင္ေႀကမြ၊ ၿပန္မရေတာ့
ညမ်ားေန႔မ်ား၊ စား၀တ္ေနမႈ
သိပ္သည္းထုေအာက္၊ မြန္းနစ္ေပ်ာက္ရွ
ညေနတေစာင္း၊ သုံးဘီးေမာင္းရင္း
ေက်ာင္းဖြင့္စမွာ၊ ရတနာကို
တစ္ခါေရာက္တယ္ သူငယ္ခ်င္း...။

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

ေခြးျခေသၤ႔

ျခေသၤ႔ဆိုတာ၊ ေတာဘုရင္မို႔
သားေကာင္အေပါင္း၊ ခေညာင္း႐ြံ႕ေၾကာက္
ေလးစားေလာက္သည္႔၊ သတၱိႏွင္႔မာန္
ျခေသၤ႔ဟန္ျဖင္႔၊ တ၀င္႔၀င္႔မို႔
ရဲရင္႔ျခင္းအတြက္၊ စံတင္တယ္။

ေခြးဆိုလည္းေခြး
အယ္လ္ေဇး႐ွင္း၊ အင္းေခြး၊ ဗမာေခြး
ဘာေခြးျဖစ္ျဖစ္၊ ေခြးအစစ္မို႔
ေခြးျဖစ္ရတာ၊ ဂုဏ္႐ွိပါတယ္
သစၥာေစာင္႔တတ္၊ ဗီဇဓာတ္ေၾကာင္႔
မွတ္ေက်ာက္တင္လို႔႔ရႏိုင္တယ္။

ျခေသၤ႔မစစ္၊ ေခြးမစစ္နဲ႔
ဇစ္ျမစ္မမွန္၊ လည္ဆံမဖြာ
မာန္ပါပါဟိန္းေဟာက္ေပမယ္႔
႐ြံ႕ေလာက္စရာ၊ ဟန္မပါဟန္မျပည္႔
မာန္ဗလာ မာန္မ႐ွိလို႔
သတၱိ သစၥာ ဘယ္အရာမွစံမ၀င္
သ႑ာန္ဆင္႐ံုေလးနဲ႔
ေသြးၾကြလို႔ေျမာက္ေပမယ္႔
(တကယ္ေတာ႔...)
ေခြးဘ၀ေလာက္ဂုဏ္မ႐ွိ။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

ေႏြေ၀ဒနာ

သရက္ကင္းေတြလည္း
ျမက္ခင္းမွာ ေၾကြၿပီခင္။

ေႏြေလပူ တစ္ခ်က္သုတ္ေလေတာ႕
အရြက္ျပဳတ္သရက္ပင္။

ခ်စ္သူေမ႕ၿပီလား
ငယ္ဓေလ႕ အရြယ္ႏုစဥ္က
ေမာင္႕ဥယ်ာဥ္ သရက္အုပ္မွာ
လက္ဆုပ္ကိုင္ ႏွစ္ကိုယ္ေလွ်ာက္ပါလို႕
သရက္ကင္းေၾကြ အတူေကာက္တာလည္း
လြမ္းေအာင္ေမ႕ ရင္မွာက်င္
သည္တစ္ေႏြ၀င္ေတာ႕ ။

သရက္ကင္းနဲ႕မွ
ထမင္းၿမိန္စားတတ္သူက
ေထာပတ္ေပါင္မုန္႕ကင္နဲ႕
ေန႕တိုင္းပင္ ဘိုစာမက္ပါလို႕

အေနာက္ဟန္ေဖာက္ျပန္ဖ်က္ေလေတာ႕
ေမာင္႕သရက္ သူမမင္
ေမာင္႕ဥယ်ာဥ္ သူမေရာက္ႏိုင္ဟု
သရက္ကင္းေတြ အေၾကြေကာက္တာလည္း
အခ်စ္ရယ္----------
ေမ႕ေလာက္ၿပီေပါ႕။ ။

လြမ္းရဲတယ္

သူေမ႕ၿပီလား---
လူေတြ႕ရန္မဆိုထားနဲ႕
ႏွစ္ကုိယ္ၾကားရံု ဖုန္းဆက္တဲ႕ဓေလ႕ေတာင္မွ............
ေၾသာ္----------မုန္းရက္ၿပီလို႕ထင္။

ၾကားေယာင္ကာ
နားေထာင္ရေတာ႕မလားရယ္နဲ႕
သူ႕စကား မုသားေတာင္ယံုခ်င္တတ္သူမို႕
(သူေျပာလွ်င္) ........
ပံုျပင္ပင္ တကယ္မွတ္ျပန္ေတာ႕
မလည္ပတ္သူလို သူၿငိဳျငင္။

မလြမ္းတတ္လို႕လား
လြမ္းတတ္သူ မပူရွိႏိုင္ပါ႕
သူသိေအာင္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ
ဘယ္လိုေမာကာ ဘယ္ေလာက္ရင္ဆို႕ေပမယ္႕
ခင္မို႕လို႕ သူစိမ္းျပင္ျပင္
စိမ္းခ်င္ခ်င္နဲ႕ စိမ္းႏိုင္ရက္

ခင္ခင္စိမ္းေပမယ္႕
ရင္ၿငိမ္းေအာင္ အပူမသတ္ႏိုင္လို႕
အပူဇာတ္ကို အခန္းဆက္ေနတဲ႕
ပန္းသက္ေသ ေ၀ဒနာပြင္႕ေတြက
လြမ္းရက္ရွည္ေၾကြကာ မရင္႕ျပန္ေတာ႕
ခင္ခင္႕လို ဘယ္သူခြဲႏိုင္မလဲ
ပူရဲတယ္ သည္ရင္ကၽြမ္းေအာင္
လြမ္းေတာ႕ဆယ္သက္

ခ်စ္သူ

မ်က္စိမိွတ္ထားပါလ်က္
ေကာင္းကင္ကို သတိရသည့္အခါ
တိမ္မ်ားကို ျမင္ေနရပါသည္။

အလြန္ေ၀းကြာသည့္ အရပ္သို ့ေရာက္ေနပါလ်က္
ပင္လယ္ျပာကို စဥ္းစားမိသည့္အခါ
လိွဳင္းပုတ္သံကို ၾကားေယာင္ေနတတ္ပါသည္။

အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ အိပ္ေနပါလ်က္
ဥယ်ာဥ္ထဲသို ့ စိတ္ေရာက္သြားသည့္အခါ
ႏွင္းဆီရနံ ့ကို ခံစားရရိွေနတတ္ျပန္သည္။

ေသဆံုးသည္အထိ
မွတ္မိကြ်မ္း၀င္သြားေစမည့္အရာမွာ
(ငါ့)ခ်စ္သူသာျဖစ္ပါ၏။ ။

.......................... ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

ခ်စ္သူသိေလ

ပန္းပြင့္ရွိမွ၊ ရနံ႕ရတာ၊
မဟုတ္ပါဘူး၊ ဖူးသည့္တစ္ငံု၊
ထံုသည့္တစ္ပြင့္၊ နမ္းခြင့္တစ္႐ိႈက္၊
ရရွိခိုက္မွ၊ ထာ၀ရတည္၊
ကာလရွည္လ်ား၊ ႏွလံုးသားမွာ၊
စဲြၿမဲစြာျဖင့္၊ ထံုနံ႔ယစ္ေ၀၊
ပ်ံ႕ဆြတ္ေစ၏၊ ခ်စ္သူသိေလ ...

မ်က္ႏွာေတြ႔မွ၊ ျမင္ခြင့္ရတာ၊
မဟုတ္ပါကြယ္၊ ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္၊
ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း၊ အေတြးမွာရွိ၊
အၾကည့္မွာျမင္၊ သူပဲထင္တယ္၊
ေကာင္းကင္လိုပဲ၊ ေမာ့ၾကည့္ဆဲမွာ၊
ေတြ႔ႏုိင္ပါ၏၊ ခ်စ္သူသိေလ ...

အသံၾကားမွ၊ နားမွာဆတ္ဆတ္၊
ၾကားလာတတ္တာ၊ မဟုတ္ပါေလ၊
စမ္းေရသံၾကား၊ သူ႔စကားရွိ၊
ငွက္၏ေတးမွာ၊ သူ႔သံသာေတြ၊
ႏႈတ္ေခၽြစကား၊ နားမွာတီးတိုး၊
ဟိုး .. အရင္လို၊ ရႊင္ခ်ိဳၾကည္ျမ၊
ၾကားေနရ၏၊ ခ်စ္သူသိေလ ...

ခ်စ္သူသိေလ ...
သတိရလွ်င္၊ ေဒသအကြာ၊
ေနရတာကဲြ၊ ဘယ္လိုခဲြခြာ၊
ဘယ္ေလာက္ကြာမလဲ၊
ဘယ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ တြယ္တာရစ္ငင္၊
ထာ၀ရထင္ေသာ၊
ရင္ထဲအရိပ္၊ စဲြလန္းစိတ္ျဖင့္၊
အိပ္မက္တိုင္းမွာရွိေနသူ ...

ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

ရင္ခြင္ရိုင္း

ခိုကိုးစရာ၊ရွာေသာ္မေတြ႔
ေရြ ႔ေရြ ႔ျဖတ္သန္း၊သစ္တန္းမျမင္
လြင္ျပင္ခရီး၊ညည္းညူပန္းဟိုက္
ပ်ံသန္းလိုက္ႏွင့္၊အသိုက္မဲ့ေသာ ငွက္ငယ္ပါ။
အထီးက်န္မို႔၊သည္းထန္ညွုိးႏြမ္း
အပန္းေျဖလို၊ေနအညိဳမွာ
ခို၀င္စရာ၊အရိပ္ရွာစဥ္
သစ္တစ္ပင္ေတြ႔၊စိတ္ခ်မ္းေျမ႔သည္
ၾကည္ေမြ႔စရာ ျဖစ္မည္ထင္။။
သည္အပင္ထက္၊ေမွးစက္နားခို
ေနညိုေမွာင္မိုက္၊အိပ္စက္ခိုက္တြင္
ေကာင္းကင္ထစ္ၾကိဳး၊သန္ေခါင္မိုးသည္
အျငိဳးၾကီးစြာ၊ရြာေသာခါမွ
အိပ္ရာနုိးထ၊မိုးေရစျဖင့္
ျမရြက္မေ၀၊ပင္ေျချပိဴင္းျပိဳင္း
အကိုင္းေငါက္ေငါက္၊ရိုးတံေျခာက္မွာ
ကြန္းေထာက္ကြယ္ရစ္၊သည္အျဖစ္ကို
စင္စစ္နားလည္လိုက္တကား။ ။

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)။ ။

လူ

ပန္းတစ္ဖူးကို ၊ ခူး၍ေက်နပ္
ေလာဘသတ္ခိုက္.........
ေရွ႔မွာတပြင္႔ ၊ လြယ္လင္႔တကူ
ယူ၍ရခိုက္ ၊ ခူးလိုက္မိၿပန္................

ၿပန္မွၿပန္မွ ၊ သတိရေန
ေၿခကမလွည္႔ ၊ တည္႔တည္႔စိုက္စိုက္
လိုက္ေနမိၿပန္ ၊ ပန္းမွာတစ္ဖူး
ခူးၿပီးတစ္ရာ ၊ အခြင္႔သာခိုက္
ရရာအားလံုးဆြတ္ခ်င္သူ....

လက္ထဲၿခင္းထဲ ၊ ၿပန္႔က်ဲၿပည္႔သိပ္
စိတ္မတင္းတိမ္ ၊ အိမ္မၿပန္ေသး
ခပ္ေ၀းေ၀းက ၊ ေဖြးေဖြးပန္းေတြ
မက္ေမာေနၿပန္ ၊ လွည္႔မၿပန္မိ....
ပင္လယ္ေရေနာက္ ၊ မခန္းေၿခာက္လည္း
တစ္ေယာက္ထဲသာ ေသာက္ခ်င္သည္.........
ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)

က်ီးတို႔အလယ္မွ ေဒါင္း

အလွေမြး၍ ၊ ေကြ်းတာနဲ႔စား
လူယဥ္ပါးေန... ၊ ေဒါင္းအိုးေ၀
ဧည္႔သည္လာတိုင္း ၊ သခင္ခိုင္းေသာ္
ေခါင္းေမာ္လည္ဖြ ၊ ေၿခကိုၾကြ၍
ဟိုမွ သည္မွ ၊ ခုန္ဆြဆြႏွင္႔
က, တတ္လိုက္ေလ ၊ ေဒါင္းအိုးေ၀......

အစာအသင္႔ ၊ ေရအသင္႕ႏွင္႔
သခင္႔အလို ၊ ေတးသံခ်ိဳၿမ
က,ေဒါင္းအိုးေ၀ ၊ အမ်ိဳးေဆြေမ႔
ငယ္ဓေလ႔ေပ်ာက္ ၊ လူနားေရာက္ေန
ေဒါင္းအိုးေ၀......
တစ္ေကာင္ထိ၍ ၊ မခ်ိေအာင္နာ
စာစာေအာ္ၿပီး ၊ က်ီးငွက္ေထာင္ေသာင္း
ေခါင္းေပၚမွာ၀ဲ ၊ ၿမင္ရလည္း ေလ...
က,ဆဲ....က,ေန ၊ ေဒါင္းအိုးေ၀.....
ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)

“မ်က္ႏွာသစ္ျခင္း”

ရင္ထဲမဟူရာ၊ ႏႈတ္မွာပုလဲ
မ်က္၀န္းထဲမွာ၊ နီရဲပတၱျမား…။

သကၤန္းတစ္ဖက္၊ လႊတစ္ဖက္ႏွင္႔
ရက္စက္ႏႈတ္ခ်ိဳ၊ ေသာႏုတၳိဳႏွယ္
မုဆုိးလည္မ်ား…။

ႏြယ္လုိျမက္လုိ၊ ပုတ္သင္ညိဳသုိ႔
တိမ္လုိလႈိင္းလုိ၊ ေျမေခြးအုိသုိ႔…

ဟုိသည္ေျပာင္းေန၊ ခုနစ္ေထြက တတ္
ဇာတ္ပ်က္အခ်ိဳ႔…။

သူတုိ႔ခ်ည္းေလ..
ရွိေနသလား၊ အားငယ္ခ်င္ခုိက္
“သံလုိက္တစ္ခုသည္ မတူညီေသာ၀င္ရုိးစြန္းမ်ားရွိ၏”
နားလည္မိဆဲ၊ အေနရဲျပန္
လူထဲျပန္၀င္ တုိးလုိက္မိ…။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။

ေမာင္စိန္၀င္း ( ပုတီးကုန္း )